Moeder

Hier wilden we naar toe. Dit wilden we in alle hoeken en gaten bekijken. We kwamen uit bij het Musée Histoire et Figurines. Hieronder kan je lezen wat er gebeurde en wat het met ons deed.

We zijn op vakantie. Paul en ik. Als vanouds is de bestemming  Camping Val de Cantobre maar wel met een omweg. Nu zijn we in de streek Lot-et-Garonne,  net onder de Dordogne en westelijk van ons vaste stekje. Een weids heuvellandschap vol afwisseling van tarwevelden, pruimenboomgaarden, velden met helaas nog niet in bloei staande zonnebloemen, bossages en hele stukken bos. Onverwacht een riviertje afgebakend door een rotswand en om de bocht van de weg een dorpje met hoog daar boven op een rots de ruïne van een kasteel afgetekend tegen de blauwe lucht en met als achtergrond het meervoudige groen van een beboste helling. We vinden het mooi hier, we voelen ons op ons gemak en vrij, deel uitmakend van het grote geheel.
Met Joppe zijn we hier nooit geweest, er zijn geen herinneringen.
De lucht is helder blauw, de zon maakt het warm, aangenaam dat wel, niet drukkend en benauwd zoals in Nederland zo vaak het geval is. We werpen een blik op de overkapte marktplaats van Villereal en brengen een bezoekje aan de hoog gelegen bastide Montflanquin met naar alle kanten een schitterend uitzicht op het omliggende landschap en de verre horizonten waartegen zich dan opnieuw de contouren van een kasteel aftekenen – dat van Biron.  Montflanquin is mooi met zijn vierkante marktplein omringd door arcades. Overal bebloemde gietijzeren balkons, overal trapjes en eikenhouten deuren en al dan niet beluikte raamkozijnen. Hiervoor zijn we naar Frankrijk gekomen. Maar op het programma van deze dag staat het Château de Bonaguil. We rijden er naar toe langs kleine eindeloos kronkelende weggetjes en uiteindelijk  om een bocht in de weg doemt het in al zijn glorie voor ons op. Gelegen op en deels uitgehouwen in een enorme rots overheerst het kasteel het dalletje waardoor wij aan komen rijden.
Op de parkeerplaats (graduit) aan de voet van het kasteel laten we onze bus achter om te voet naar de entree te gaan. Er staan niet veel auto’s en zeker geen toerbussen. Ach ja, het seizoen is nog niet begonnen. Het pad richting kasteel gaat gelijk al aardig stijl om hoog en de gaten in het weggetje, de losliggende stenen en het klimmen in de warme zon, vergen  al onze aandacht. Dan zien we het bord met een peil naar links en het woord “Entree”. Aha, die kant op dus. Een klein gebouwtje met een gastvrij openstaande deur,  weer een peil en “Entree”. Eenmaal binnen, de balie bevrouwd door een vriendelijke Française, met in de ruimte achter haar een  diorama van een riddergevecht rondom het kasteel en natuurlijk allerlei souvenirs die te maken hebben met kastelen en ridders, precies zoals we verwachten. We kopen onze entreebewijzen – goh best wel goedkoop – en krijgen te horen dat we even moeten wachten, onze gids zal er binnen enkele minuten zijn. Prima toch?
Ondertussen bekijken we nog een paar uitgestalde diorama’s. We vermoeden dat wij op dat moment de enige bezoekers zijn voor een rondleiding met de gids, maar ja, wat wil je – het is overal nog rustig en bovendien zitten de Fransen op het terras van het restaurantje onder aan de kasteelheuvel.  Het is lunchtijd en dat betekent wat in Frankrijk, er moet gegeten worden. Eigenlijk waren we al een beetje verrast dat we naar binnen konden, het had ons niet verbaasd als het  kasteel pas weer na 14.00 uur toegankelijk zou zijn.

Na niet al te lange tijd komt de gids naar ons toe. Ik verwacht dat we gelijk naar het kasteel zullen gaan maar nee, eerst volgt een rondgang door de museumruimte van het gebouwtje.  Ik denk “dat hoort erbij” en braaf volgen Paul en ik de gids, de trap op naar de volgende etage. Met een druk op de knop door de gids floept het licht aan op de verdieping. We kijken om ons heen , zetten een paar stappen, kijken weer, kijken ook naar elkaar, we verwonderen.

We bevinden ons midden in het paradijs van Joppe. Overal om ons heen vitrines met de meest mooie diorama’s van gebeurtenissen uit de Franse geschiedenis van prehistorie tot bijna de dag van vandaag. Ik ben een beetje confuus, “dit had Joppe moeten zien”, we zeggen het een aantal keren tegen elkaar. Onze gids begint te vertellen over zijn hobby, zijn passie, over het maken van de diorama’s. Hoe het gaat, hoeveel werk er in zit, aandacht voor de gebeurtenis die je probeert uit te beelden, aandacht voor de details die tot in het kleinste element moeten kloppen. Over de schoolklassen die in het kader van de geschiedenisles zijn museum komen bezoeken. Kinderen voor wie de geschiedenis begint te leven bij deze verbeelding van de loop der eeuwen.
Al vertellend loopt de gids met ons van diorama naar diorama, geeft tekst en uitleg en meer en meer gaan we kopje onder in de magie van het moment. Ons denken en voelen is vervuld van Joppe. Hoe kunnen we onze gids niet vertellen van onze zoon die ook van dit soort diorama’s maakte? Wat een rondleiding met uitleg was, groeit uit tot gesprek. Door de vragen die de gids ons stelt zijn we genoodzaakt om te vertellen dat Joppe er niet meer is. Wat begon als een beleefd toevallig treffen tussen een gids en zijn  bezoekers krijgt een twist. Noch wij, noch de gids lijken hierover enige regie te voeren,  het gebeurt al wandelend langs de diorama’s, al pratende.  Alsof wij zelf geworden zijn tot figuurtjes in een diorama, een voorstelling, een werkelijkheid die niet echt is, een droom misschien?
Het foldertje van het museum dat ik naast mijn laptop heb liggen bewijst dat het echt was. Echt dat de gids ons uitnodigde om een aantal diorama’s van Joppe in zijn museum ten toon te stellen want wat zou een mooier blijvender herinnering zijn, gezien door vele bezoekers, dan een plaats voor Joppes’s werk in dit museum? We zijn verrast en overrompeld, ons denken stokt, we hebben geen direct antwoord. Afstand doen van Joppe’s diorama’s? Maar ook zo’n kans …  .
Joppe wilde altijd al zijn werk ooit eens ten toon stellen, een soort museumpje maken. En eigenlijk voordat we gaan kijken in het kasteel en zonder dat we er uitgebreid over praten dringt de beslissing zich aan ons op. Deze uitnodiging, daar moeten we op in gaan, die moeten we met beide handen aannemen.  Eén of twee diorama’s van Joppe hier, op deze plek, dat is geweldig!
Nadat we het kasteel – dat verder op het pad een eigen entree had en  waarvan het museum geheel los bleek te staan - bezocht hebben , keren we terug naar onze gids en bezoeken samen met hem de bovenste verdieping van het museum. Hier diorama’s van de eerste wereldoorlog zoals de slagvelden bij Verdun en de Voie Sacrée,   en de tweede,waaronder een hele grote  van de landing op de kusten van Normandië in juni 1944. Wat nog ontbreekt bij de diorama’s  is korte tekst en uitleg. Dat moet nog, in het Frans, in het Engels en bij voorkeur ook in het Nederlands, er komen zoveel toeristen uit ons land. En dus hebben we er een nieuwe taak bij, Franse en Engelse teksten vertalen in het Nederlands. Maar ook moeten we dus binnenkort terug naar Frankrijk – diorama’s brengen, maar eerst langs de digitale weg de afspraken bevestigen en foto’s sturen.


Hebben wij gewoon niet goed gekeken toen we naar de verkeerde Entree liepen of ... ??

 

Joppe je werk krijgt plek, een plek waar je trots op kunt zijn in een museum helemaal gewijd aan de uitbeelding van het historisch verhaal in diorama’s. Het is precies wat jij wilde.

 

Nadat ik uit mijn depressie was gekomen en voorzichtig overeind gekrabbeld was begon mijn zoektocht naar een zinvolle invulling van mijn leven naast het moederschap. Ik wilde weer aan de slag, werken. Maar dat was nog niet zo makkelijk. Ik begon met vrijwilligerswerk in de bibliotheek en ging een cursus solliciteren volgen. Daar leerde ik veel en ontdekte ik dat ik de uitgeverij wel een heel leuke branche vond om mijn brood in te verdienen. Ik heb een dag mogen rondneuzen in een uitgeverij, proeven aan het werk. Ik vond het nog steeds leuk maar al snel bleek dat de banen in deze branche dun gezaaid waren en dat het lastig zou worden er tussen te komen.  
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om via een uitzendbureau weer aan de slag te gaan. Dat bracht me uiteindelijk bij de gemeente Helden – nu gemeente Peel en Maas. Ik werk er inmiddels al dertien jaar.

In de tweede helft van 1997 begon ik, aangemoedigd door Paul,  aan een cursus Creatief Schrijven. Ik genoot ervan en ontdekte een kwaliteit: ik kon best wel fictie schrijven, mooie verhalen verzinnen en vertellen. In de cursus leerde ik de ambachtelijke vaardigheden. Het gebruik van herhalingen en overdrijvingen, het wel of niet gebruiken van bijvoeglijke naamwoorden en verschillende verhaaltypes en vertelstijlen. Deze vaardigheden heb ik ook in mijn werk bij de gemeente kunnen gebruiken.
Het was het begin van de wording van de Gerda die ik nu ben.
Eén van de opdrachten in de cursus was het schrijven van een column. Joppe was net zes jaar en voor het eerst in zijn leven verliefd. Het was lang niet makkelijk om een verliefde zesjarige te begeleiden. Je kunt het lezen onder Het Levensverhaal.

 

 

Lieve Joppe,

Op zondag 3 januari 2010 om 17.50 uur verliet je ons. Je was bang om dood te gaan maar je hebt het als een echte held gedaan. Nu ben je al weer vier jaar bij ons weg. We missen je elke dag. En als we hoopten dat het gemis en het verdriet na een aantal jaren minder zou worden dan kan ik helaas zeggen dat dit tot nu toe niet is gebeurt. Misschien eerder omgekeerd, meer verdriet en pijn omdat we je zoals je vandaag zou zijn, - 22 jaar oud -  niet kennen. Zou je geschiedenis studeren, een fijne vriendin hebben, op kamers wonen? Wie zijn je vrienden, wat heb je allemaal meegemaakt sinds je 18de verjaardag?
Soms denk ik “het is nu wel genoeg geweest, kom nu maar weer thuis”, alsof je aan het backpacken bent in Australië of Azië. Dan denk ik dat als je thuis komt je zult zien dat er dingen veranderd zijn maar dat je huis nog steeds je thuis is, dat er ook veel niet veranderd is.
Je bed staat op je te wachten in je kamer waar je zo weer in kunt trekken. Het overtrek dat nu om je dekbed heen zit zal in de loop der jaren wel veel stof verzameld hebben, dus  ik zal met veel plezier en liefde een schoon overtrek om je dekbed doen.
Dan maak ik voor jou een heerlijke warme chocolademelk en voor mij en Paul koffie. We gaan aan de keukentafel zitten en praten eens lekker bij. “Vertel Joppe, wat heb je allemaal meegemaakt in die tijd dat je weg was, we zijn zo benieuwd?” Buiten wordt het donker maar wij praten door en zijn zo gelukkig om elkaar weer te horen en zien, aan te kunnen raken. We gaan door totdat we weer helmaal bijgepraat zijn over elkaars wel en wee.
Maar ik weet dat dit moment niet zal komen, niet vandaag, niet morgen of over een week, niet over een maand of jaar. Dit moment zal er alleen in mijn dromen kunnen zijn.
Joppe we missen je.

Liefs mam en pap

 

 

Wat had ik Joppe te bieden? Een warme chocolademelk, optimisme en hoop, positiviteit. Die chocolademelk wilde hij nog wel maar de rest … daar wilde hij niets van weten. Nukkig sloot hij zich van me af wanneer we bij de specialist geweest waren die ons, in mijn ogen, goed nieuws had verteld. Een tumor die geslonken was tot een speldenkopje, bestraling die vrijwel zeker het laatste restje zou opruimen, een plekje dat waarschijnlijk niets meer was dan littekenweefsel. Dat gaf hoop en moed. Nog even doorzetten en we zouden hebben overwonnen. Met vechtlust, hoop en kracht wilde ik Joppe vullen. Hem mijn energie geven omdat dat het enige was wat ik te bieden had.
Dat hij dat afwees, dat begreep ik niet, dat deed me pijn. Hij was toch ook positief ingesteld, hij wilde toch ook beter worden, toch ook vechten voor een goede afloop, voor genezing? Daarvoor heb je toch positieve energie nodig? Hoe meer hoe beter, dacht ik zo.
Maar nee, door hem afgewezen vroeg ik thuis maar weer of hij zin had in een warme chocolademelk. En als hij daar zelfs nee op zei, dan waren mijn handen leeg. Wat had ik dan nog te geven? Helemaal niets. Die machteloosheid, die dreef me voort, steeds op dezelfde weg, blind bijna in dezelfde patronen praten en handelen. ``Dat was toch goed nieuws”, “Nog even doorbijten”, “een warme chocolademelk?” “Iets anders drinken, iets eten, je moet toch iets drinken, toch iets eten?”

 

Ik kon niet anders. De positieve geluiden die ik maar al te graag wilde horen uit de monden van de heren specialisten, waren mijn houvast, mijn strohalmen langs de oever van de stromende rivier die het leven is.  Ik wilde me er aan vasthouden en wilde dat Joppe dat ook deed. En meer nog. Ik wilde dat hij er zich, samen met mij, aan zou optrekken, uit  de stroming, zich aan de wal trekken en aan de kant gaan staan, zich onttrekken aan de stroom die altijd gewoon z’n weg gaat, zich door niets laat tegenhouden. Het droge riet langs de oevers, je kan je er aan vasthouden, maar optrekken? Nee, … dan breken de stengels. Joppe wist dat. Ik begrijp het nu.
Want als je je vasthoudt aan dat droge riet, wat dan? De stroming gaat door, trekt aan je, je moet inspannen om je vast te blijven houden, vechten tegen een kracht die veel sterker is dan jij. Er zal vroeg of laat een moment komen, dat je moet loslaten, je mee moet laten voeren.
Is het dan niet beter om je niet vast te grijpen, je niet te verzetten? De rietstengels niet laten knakken door je gewicht?
 Je mee laten gaan in de stroom, gewoon lekker drijven. Alle strohalmen  zien staan en onderweg van alles beleven en maar zien waar de stroming van het leven je brengen zal? Groeien er meer en nieuwe halmen, zal je ergens aanspoelen? Je weet het niet. Dan maar genieten van het drijven in de stroom, de mooie dingen ervaren. Een feestje maken van de reis.

 

Dat is niet opgeven. Dat is niet overgeven. Dat is niet de strijd staken. Dat is ondertussen leven, leven zo lang als je kan. Dat is positief zijn waar de stroom je ook zal brengen.

 

Nieuwe reacties

02.10 | 09:25

Lord Bubuza verenigde mijn man en ik na 8 jaar scheiden .. Het begon allemaal toen mijn man vreemd ging en elke keer dat ik klaagde dat hij niet zou luisteren in plaats daarvan zal hij wakker worden zonder een woord te zeggen, kwam hij op een dag thuis va

03.08 | 21:49

Ha Maarten, dank voor je reactie. Jij houd je bezig met de geschiedenis v.d. Fröbergen? Ben benieuwd naar de documenten waar je het over hebt. Van de marine?

03.08 | 18:00

Erg mooi verhaal, ik heb documenten die je verhaal bevestigen. Ondertussen boek besteld.

19.05 | 17:28

Een nieuwe toevoeging aan mijn website: Schrijfsels. Oefeningen in schrijven, gedachtespinsels, gedichtjes, mijmeringen, zo maar wat gepraat.