Moeder

Joppe stelt zichzelf aan zijn lezers voor. Hij vertelt over zijn wortels en blijft daarbij wat uitvoeriger stil staan bij zijn voorvader Samuel die gevaren heeft op een Nederlands marineschip en zijn einde vond bij de Molukken-Indonesië. In het verhaal verwijst hij naar mij als je over deze Samuel meer wilt weten. Om zijn verhaal te lezen verwijs ik je naar het menu Het Levensverhaal.

Hieronder een beeldimpressie van Hellevoetsluis in die jaren, het marine-esakader bij de Molukken en een liedtekst - mischien wel bekend - Hop Marjanneke. een liedje dat in de jaren van Samuel en Anna geboren is, een ondeugend liedje over de aanwezigheid van de Fransen in ons land.
Hopelijk helpt dit om je een beeld te vormen van de tijd waarin het verhaal van Samuel zich afspeelt.

We zijn we weer terug van vakantie. We hebben het heerlijk gehad in de Cevennen. Nu moeten we ons dagelijks leven weer oppakken en daar hoort boodschappen doen nu eenmaal als één van de eerste dingen bij. En dus sta ik zaterdag weer met een kar vol eten, drinken en diversen bij de kassa. Als ik mijn kassabon krijg, krijg ik er een zakje bij met iets, ik weet niet wat. “Dit zijn bouwsteentjes, daar kunnen de kinderen mee bouwen.” Niets aan de hand, ik zeg vriendelijk dat ik ze niet hoef te hebben. Achter mij staat een oudere man, hij heeft een paar dingetjes af te rekenen. Spontaan biedt de caissière hem het zakje bouwsteentjes aan.  “Wilt u ze hebben?” Gewoon, niets bijzonders. De man antwoordt even spontaan, opgewekt en trots dat hij ze graag wil hebben want “ik heb kleinkinderen”.
Au … geen kind, geen kleinkind. Au.

De maandag daarop rijdt ik, eerlijk gezegd met frisse tegenzin,  naar mijn werk. Op het fietspad een eenzaam fietsertje. Een jonge knul, dertien, veertien jaar,  beetje voorover gebogen, rugzak met schoolboeken op de rug. Stug trapt hij door. Waar gaan zijn gedachten naar toe? Het proefwerk dat hij later die dag heeft? Gewoon, niets bijzonders.
Mijn gedachten zijn voor ik er erg in heb jaren terug in de tijd. Joppe heeft zijn fiets uit de schuur gepakt en gaat op weg naar school.  Ik vertrek iets later naar mijn werk, zelfde richting. Ik passeer hem, zie hem fietsen, een jonge knul, dertien, veertien jaar, beetje voorover gebogen, rugzak met schoolboeken op de rug. Stug trapt hij door. Waar gaan zijn gedachten naar toe? Het proefwerk dat hij later die dag heeft?
Au, geen kind, geen rugzak. Au.

Gewoon, niets bijzonders, alleen maar kleine alledaagse dingen, kleine alledaagse pijn.