Zoals al eerder gezegd, ik kreeg acht chemokuren. Een keer in de twee weken was ik er een dagdeel mee zoet. Daarna was ik moe, moest een dagje
bij komen en dan leefden we weer gewoon door. Ik ging naar school, maakte proefwerken, haalde voldoendes en onvoldoendes en het lukte me met de hakken over de sloot over te gaan van vier naar vijf Atheneum. Pap en mam gingen naar hun
werk en pap maakte als vanouds lange dagen, was vaak niet eerder thuis dan laat op de avond.
Dat vond ik lang niet altijd leuk.
Halverwege de kuren leek het allemaal heel goed te gaan, de tumoren waren grotendeels verdwenen en het gezwel tussen hart en longen was al aanzienlijk geslonken, we mochten goede hoop hebben en dat had mam dan ook. Pap en ik hielden ons stil. Natuurlijk was
het allemaal wel spannend maar ik deed mijn uiterste best er niet aan te denken en verhinderde mam erover te praten. Afwachten moesten we en pas juichen als na de laatste kuur zou blijken dat alles weg was.
Inmiddels was ook mijn haar beginnen uit te vallen. Mijn buurmeisje Nicky, die kapster is, heeft mij op een middag in onze keuken helemaal kaal geknipt en geschoren. Ook dat onderging ik lijdzaam, het hoorde erbij. Ik die altijd lange haren had gehad, niet
graag naar de kapper ging, nu in een keer helemaal kaal. Ik keek in de spiegel en … vond het eigenlijk wel stoer. Soldaten hebben ook vaak heel kort geschoren koppen. Nu leek ik al wat meer op een soldaat. Dat had wel wat vond ik.
Ik had me eigenlijk heel erg verheugd om dit jaar met pap en mam op vakantie te gaan naar Frankrijk, in tegenstelling tot het jaar daarvoor toen ik er ontzettend van baalde dat ik mee moest, ik was verliefd op een klasgenootje en zou haar de hele zomer niet
zien, eerst ik weg – ontvoerd door mijn ouders, waarom mocht ik toch niet gewoon thuis blijven – en daarna als ik weer thuis was, zou zij op vakantie zijn, echt heel erg balen. Ik liet het pap en mam goed voelen tijdens de vakantie dat ze me tegen mijn zin
mee hadden genomen. Uiteindelijk liep die hele verliefdheid op niets uit, zij was niet verliefd op mij. Dat vond ik niet leuk natuurlijk maar toch … toen ik dat eenmaal wist was ik er ook
snel over heen. Maar dit jaar was het anders, ik had een nieuwe liefde die nog beantwoord werd ook, en ze zou met ons mee gaan op vakantie naar Frankrijk, naar Normandië en de Cevennen. Mijn lief. En juist nu, nu ik zo graag wilde, kon de vakantie niet door
gaan vanwege die kuren, iedere veertien dagen weer één.
Gelukkig kon mam ook de idee van een vakantie niet los laten, ook zij wilde er uit. En dus, tussen twee kuren in, gingen we een weekje naar Texel. We hadden geen erg mooi weer, het was ronduit koud en druilerig, maar het maakte me niet uit. Ik hield van Texel,
voelde me er altijd fijn en nu was ik daar samen met mijn vriendin, mam en pap op de koop toe.
Het moet gezegd, ze deden er alles aan om deze korte vakantie voor mij en mijn lief een succes te maken. We gingen garnalen vissen en zeehonden kijken op de Waddenzee, natuurlijk naar Eco Mare en het Juttersmuseum. We gingen veel en lekker uit eten. Bezochten
de begraafplaats van de Georgiërs en samen met mijn lief mocht ik een vliegtochtje maken boven het eiland en de Waddenzee. Dat was best tof.
Ons appartementje grensde aan een weitje waar wat schapen rond liepen en twee eenden, een witte en een bruingrijze. Een koppeltje, altijd dicht bij elkaar waggelden ze door die wei. Mijn lief doopte ze Truus en Ferdinand en ze bleven de hele week onze troeteldieren.
Niet spectaculair natuurlijk maar toch … ze stonden symbool voor ons samenzijn, onze verliefdheid en het plezier dat we in die dagen met elkaar hadden.
En dat maakte Truus en Ferdinand tot het meest bijzondere eendenechtpaar dat ooit op Texel, zelfs in Nederland,
heeft rond gewaggeld.
Eenmaal weer thuis gaan de kuren weer door. En na de laatste de controle, een scan. De uitslag is goed, maar net niet, echt heel net niet wat je zou willen. Er is nog een puntje te zien zegt de dokter, een heel klein puntje, het zou zelfs littekenweefsel kunnen
zijn. Maar … hij heeft gesproken met de radioloog van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven en samen willen ze op zeker spelen en daarom toch bestraling. Er volgt een gesprek met die radioloog. Een grote man, 100% zeker van zijn zaak. Dit is een fluitje van
een cent, eigenlijk ben ik al genezen. Geen zorgen, het gaat absoluut goed komen. Hij is zo overtuigend dat dit keer niet alleen mam er in gelooft maar dat ook ik blij wordt en durf te vertrouwen. Het lijkt erop dat ik het heb doorstaan. Nog even wat bestralingen
en ik ben beter! Echt genezen!
In de laatste maanden van het jaar ga ik van maandag t/m vrijdag dagelijks naar het ziekenhuis in Eindhoven. Meestal gaat mam mee, soms pap en één keer ben ik samen met mijn lief gegaan. We gingen met de taxi, vaak hadden we dezelfde chauffeurs, we kregen dus
wel een beetje een band met hun. Eén was heel grappig. Vertelde over van alles en nog wat, hij hield van koken en vooral van lekker eten – dat was hem wel aan te zien – en kon zo smakelijk vertellen over bijvoorbeeld heerlijk gebraden saucijsjes dat het water
je al in de mond liep. Later werden we vaak gereden door Marian, ook heel aardig, rustiger, vriendelijk en warm, vertelde ook veel over alle ritten die ze maakte met patiënten naar ziekenhuizen maar ook over een jongetje dat ze een tijd lang
iedere dag naar school bracht en weer ophaalde. Ik geloof dat hij iets aan zijn nieren had. Toen heb ik wel ontdekt dat ik niet de enige ben die klappen krijgt, er zijn er meer, dat is zeker.
En toen, tijdens die ritten en de bestralingen, toen voelde ik me eigenlijk heel goed. Ik stond, zeg maar, weer aan de goede kant van de lijn. Zo voelde het.
Die bestralingen stelden eigenlijk niet veel voor en dat op mijn huid aftekenen van de plaats waarop ze moesten richten met de stralen, was eigenlijk best wel grappig. Ik amuseerde me daar wel met die dames van de röntgen.
Als de bestralingen gedaan zijn, ik heb twintig beurten gehad, moet er weer een scan gemaakt worden. En dat duurt natuurlijk weer even.
Het is tijd voor Sinterklaas, Kerst, mijn verjaardag. Allemaal leuke dingen waarop ik mijn aandacht kan richten. Ik wordt verwend deze dagen. Sinterklaas heeft zowat alles wat op mijn verlanglijstje staat gekocht. Ik heb heel veel bouwpakketten gevraagd en
gekregen en weet dus al dat ik me komende schoolvakantie niet hoef te gaan vervelen. Op mijn verjaardag – tweede kerstdag – komt de hele familie van mam. Maar ook,
en dat vind ik echt super – mijn lief met haar ouders en broertjes. Zo echt, mijn familie en haar familie. We zijn een koppel en iedereen weet het en iedereen ziet ons als bij elkaar horend. Dat is het mooiste verjaardagscadeau.
Het is een mooie en goede tijd en vol vertrouwen en levenslust ga ik het nieuwe jaar in. Tja … zoals ik al eerder vertelde goede en minder goede tijden, vreugde en verdriet, geluk en teleurstelling zijn in een voortdurende afwisseling. Maar ik moet zeggen
dit keer was ik er niet op voorbereid. Ik geloofde – en wilde ook niet anders – dat ik mijn oorlog gewonnen had. Want zo was het inmiddels gaan voelen, als een persoonlijke oorlog die ik uit te vechten had.