“Mamma, mag ik straks ook een crosentje”. Ik hoor het heldere stemmetje van Djen. Vijf jaar is ze alweer,
mijn meisje. “Ik wil ook één”. Dat is Vince. Ze zijn met z’n drietjes in de keuken, ontbijtje klaar maken, voor mij omdat ik jarig ben. Straks komen ze naar boven, Djenna voorop, dan, meestal op handen en voeten want dat gaat
nu eenmaal sneller, Vinnie. Daphne als laatste, met het dienblad in haar handen. Ik merk dat ik onwillekeurig glimlach. Ik ben gelukkig met mijn gezinnetje. Vandaag wordt ik alweer 35 jaar en ja, een jarige bij ons krijgt ontbijt op bed.
Ik herinner me dat ik vroeger helemaal geen croissants lustte, ik was trouwens zo-ie-zo een slecht ontbijter. Vaak ging ik naar school zonder een hap gegeten te hebben. Dan dronk ik alleen een mok chocolademelk die mam
voor me had opgewarmd in de magnetron. Een warme choc noemden we dat. Pas als ik op school was begon ik te eten. Nu kan ik echt genieten van een ontbijtje met een croissant, wat jam, een glas jus d’orange en wat ik nog steeds lekker vind, een boterham
met hagelslag.
Ik ga wat rechter op zitten, duw het kussen stevig in mijn rug, ik moet er klaar voor zijn als Daphne en de kinderen boven komen. Klaar zitten om het ontbijtje, de kusjes en knuffels,
de cadeautjes in ontvangst te nemen.
Ik vind het nog steeds fijn om met Kerstmis jarig te zijn. Altijd vakantie, de kerstboom en alle andere kerstversieringen en dan ook nog slingers en een mooie verjaardagstaart.
Vanmiddag komen pap en mam. Ze blijven voor ons kerstetentje.
“Lang zal die leven, lang zal die leven …”. Daphne en Djen zingen om het hardst, Vince springt in het rond en roept alleen
maar “oeha, oeha”. “Pappa is jarig, pappa is jarig , hiep hiep Hoera”, Djen slaat haar armpjes om me heen en geeft me een dikke natte kus op de mond. Ik trek haar tegen me aan “Ha meisje, wat heb je mooi gezongen.” Dan klimt
ook Vinnie op bed en over me heen, duwt z’n zusje aan de kant en slaat z’n armpjes om me heen, komt met z’n gezichtje dicht bij dat van mij en geeft me iets wat op een kus moet lijken. “Pappa feciteerd”. Ook hem geef ik
een knuffel. Daphne staat geduldig te wachten met nog steeds het dienblad in haar handen, ze lacht “Kom kids, nu even van pappa af komen, ik wil hem ook wel even feliciteren en hem z’n ontbijtje geven. Weet je wat, gaan jullie de cadeautjes maar
halen”. De kinderen glijden snel van bed af en rennen de kamer uit, cadeautjes halen, ja dat is leuk. Ondertussen geeft Daphne me een kus “Gefeliciteerd lieverd, we maken er een mooie dag van vandaag. Begin maar snel aan je ontbijtje want als Djen
en Vince straks terug komen krijg je weinig kans meer”.
Even later ben ik omringd door mijn vrouw en kinderen druk bezig met het uitpakken van m’n cadeautje. Djen en Vince geven me aanwijzingen
welk geschenkje ik als eerste uit moet pakken. Ik let goed op dat ik afwisselend een knutselwerkje van Djen uitpak en bewonder en dan een schilderijtje dat Vince heeft gemaakt en wat Daphne mooi heeft ingelijst. Beide staan trots toe te kijken, hun gezichtjes
gespannen en vragend “Pappa vind je het wel mooi?” En natuurlijk vind ik dat, ik ga ze een plekje geven op mijn werkkamer, zeker weten.
Na het ontbijten en uitpakken heb ik een paar ogenblikken
voor mijzelf. Ik lig wat terug op mijn kussen, sluit m’n ogen en dan komen de mijmeringen.
Ach ja, geluk is zo alledaags, zo gewoon. Ik ben blij dat ik nu vakantie heb, kan genieten van de kerstboom,
van vrouw en kinderen, maar wat hou ik van mijn werk, van mijn vak. Het verleden speelt zo’n belangrijke rol in mijn leven, het bepaalt de toekomst. Dat is ook wat ik mijn leerlingen probeer bij te brengen. Zonder verleden, geen heden en geen toekomst.
En ja, wat kan ik het weten.
Geschiedenis heeft me altijd al geïnteresseerd. Dat was denk ik, ook wel een beetje de schuld van mijn ouders, van mijn moeder in het bijzonder. Zij had, net als ik,
geschiedenis gestudeerd, hoewel ze er nooit iets mee heeft gedaan, voor de klas staan zoals ik of onderzoek doen, heeft ze haar interesse nooit verloren. Altijd zocht ze naar de verbanden tussen vroeger en nu. Ze is al zeventig en behoorlijk vitaal. Ze heeft
haar vak weer een beetje opgepakt nu ze met pensioen is. Ik vind dat wel leuk eigenlijk. We kunnen soms hele gesprekken hebben over bijv. de invloed van de komst van de computer op het denken en doen van mensen. Het is toch onvoorstelbaar dat zij nog de tijd
meemaakte dat er geen computer was. Ze heeft echt nog werkstukken op een typemachine, handbediend nog wel, gemaakt. En via mam kom ik vanzelf bij pap uit. Van hem heb ik de passie en de drang om anderen wat te leren. Door mam de geschiedenis, door pap het
onderwijs. Hij was altijd bezig met anderen iets te leren, soms op het irritante af. Waarschijnlijk zeggen mijn kinderen, neefjes en nichtjes en misschien zelfs wel mijn leerlingen, later hetzelfde over mij.
Van
het één komt het andere. Herinneringen komen boven aan mijn tijd van ziekte, aan al de pijn en het verdriet dat het meebracht. Maar ook de vele mooie momenten, ik heb heel intens geleefd toen.
Maar
ondanks dat, duw ik de gedachten aan die tijd nu toch weg. Vandaag ben ik jarig, vandaag is het feest, vandaag ben ik gelukkig met Daphne, Djen en Vinnie, pap en mam die de dag bij en met ons komen doorbrengen.
Vandaag
is het feest, dat andere, dat komt morgen wanneer ik begin met schrijven. Mijn verhaal vertellen van hoe het allemaal zo heel anders gelopen is, toen in die anderhalf jaar dat ik ziek ben geweest.