Lieve Joppe,
Op zondag 3 januari 2010 om 17.50 uur verliet je ons. Je was bang om dood te gaan maar je hebt het als een echte held gedaan. Nu ben je al weer
vier jaar bij ons weg. We missen je elke dag. En als we hoopten dat het gemis en het verdriet na een aantal jaren minder zou worden dan kan ik helaas zeggen dat dit tot nu toe niet is gebeurt. Misschien eerder omgekeerd, meer verdriet en pijn omdat we je zoals
je vandaag zou zijn, - 22 jaar oud - niet kennen. Zou je geschiedenis studeren, een fijne vriendin hebben, op kamers wonen? Wie zijn je vrienden, wat heb je allemaal meegemaakt sinds je 18de
verjaardag?
Soms denk ik “het is nu wel genoeg geweest, kom nu maar weer thuis”, alsof je aan het backpacken bent in Australië of Azië. Dan denk ik dat als je thuis komt je zult zien dat er dingen veranderd zijn maar dat je huis nog steeds je thuis is, dat er ook veel
niet veranderd is.
Je bed staat op je te wachten in je kamer waar je zo weer in kunt trekken. Het overtrek dat nu om je dekbed heen zit zal in de loop der jaren wel veel stof verzameld hebben, dus
ik zal met veel plezier en liefde een schoon overtrek om je dekbed doen.
Dan maak ik voor jou een heerlijke warme chocolademelk en voor mij en Paul koffie. We gaan aan de keukentafel zitten en praten eens lekker bij. “Vertel Joppe, wat heb je allemaal meegemaakt in die tijd dat je weg was, we zijn zo benieuwd?” Buiten wordt het
donker maar wij praten door en zijn zo gelukkig om elkaar weer te horen en zien, aan te kunnen raken. We gaan door totdat we weer helmaal bijgepraat zijn over elkaars wel en wee.
Maar ik weet dat dit moment niet zal komen, niet vandaag, niet morgen of over een week, niet over een maand of jaar. Dit moment zal er alleen in mijn dromen kunnen zijn.
Joppe we missen je.
Liefs mam en pap